*ผู้เขียนอ่านเอง ก็งงเอง เลยเขียนให้เข้าใจง่ายๆยังไม่ได้
ความดับทุกข์มี เพราะความดับแห่งนันทิ
...
ปุณณะ ! รูปที่เห็นด้วยตาก็ดี, เสียงที่ฟังด้วยหูก็ดี,
กลิ่นที่ดมด้วยจมูกก็ดี, รสที่ลิ้มด้วยลิ้นก็ดี, โผฏฐัพพะที่
สัมผัสด้วยกายก็ดี, ธรรมารมณ์ที่รู้แจ้งด้วยใจก็ดี อันเป็น
สิ่งที่น่าปรารถนา น่ารักใคร่ น่าพอใจ เป็นที่ยวนตายวนใจ
ให้รัก เป็นที่เข้าไปตั้งอาศัยอยู่แห่งความใคร่ เป็นที่ตั้ง
แห่งความกำหนัดย้อมใจ มีอยู่; ภิกษุย่อมไม่เพลิดเพลิน
ไม่พร่ำสรรเสริญ ไม่เมาหมก ซึ่งอารมณ์มีรูปเป็นต้นนั้น.
เมื่อภิกษุไม่เพลิดเพลิน ไม่พร่ำสรรเสริญ ไม่เมาหมก
ซึ่งอารมณ์ มีรูปเป็นต้นนั้นอยู่, นันทิ (ความเพลิน)
ย่อมดับไป.
...
ปุณณะ ! เรากล่าวว่า “ความดับไม่มีเหลือของทุกข์
มีได้ เพราะความดับไม่เหลือของความเพลิน” ดังนี้แล.
...
